ความเชื่อในอดีตที่ว่า บุญ..อยู่ในป่าลึก ภูเขาสูง ถ้ำใหญ่ วัดใหญ่/สำนักดัง พระดัง/ผู้ปฏิบัติดัง ??..ฯ
ตั้งแต่วัยรุ่น ข้าพเจ้าชอบไปทำบุญที่วัดต่างๆ ชอบฟังธรรม นั่งสมาธิ สม่ำเสมอเรื่อยมา เป็นผู้นำหมู่คณะ ชักชวนคณะญาติธรรม-สายบุญต่างๆ จัดขบวนรถไปทอดกฐิน-ผ้าป่าสามัคคี ติดต่อกันเกือบสิบปี ตามกำลังความศรัทธาแรงกล้าในพระพุทธศาสนา ทั้งในประเทศและต่างประเทศ จิตเกิดปีติ มีความสุขใจ จากการทำบุญ-จากการปฏิบัติธรรม เหมือนเช่นท่านทั้งหลายที่ได้ทำบุญ และ/หรือ ทำความดี ผลของทาน-ศีล-ภาวนา ได้สั่งสมกุศลจิตที่เกิดขึ้นแล้วให้เจริญงอกงามไพบูลย์ มีจิตเกษมในธรรม จนปรารถนาแบ่งปันความสุขเผื่อแผ่ไปยังคณะญาติธรรมและสาธารณะชนทั้งหลาย จึงได้ชักชวนคณะญาติธรรมและคณะผู้มีจิตอาสาสาธารณะ มาร่วมก่อสร้างสถานปฏิบัติธรรม อุทยานธรรมพระพุทธรูปอู่ทองอุดมทรัพย์ เพราะได้พิจารณาตามความเป็นจริงว่า ความสุข หรือ ความทุกข์ หรือ บุญกุศล เกิดที่จิต ดับที่จิต เพียงแค่ความรู้สึกบางๆ เบาๆ ว่างเปล่าไปตามสติกำหนด แล้วใยจักต้องเดินทางไปไกลๆ ไปตามหาบุญ ไปตามหาความสุข ในที่ใดๆ
สุข-ทุกข์ (บุญ) เกิดที่ใด..??
ก็ในจิตของเรานั่นเอง ที่เกิดกุศลจิต ไม่ว่าไปสถานที่ใดๆ ดีแค่ไหนก็ตาม หากกุศลจิตไม่เกิดขึ้น บางครั้งยังเกิดอกุศลจิต ก็ไม่มีประโยชน์ใดๆ ตามกันไปด้วยความหลงงมงาย เสียเวลาเปล่าๆ
เมื่อรู้แล้วว่าทุกข์หรือสุขเกิดที่จิต ก็ต้องดับที่จิต จะเดินทางหาไปใย มิหยุดจิตพิจารณา เมื่อปฏิบัติจิตให้เกิดสัมมาสมาธิ ก็เกิดบุญที่จิตแล้ว มิใช่ต้องใช้สตางค์ไปซื้อบุญ ไปส่งบุญ แก้กรรม แก้ปีชง สะเดาะเคราะห์ ต่อชะตา เสกเป่า ดูดวง ให้เสียเวลา มิใช่ฤาฯ..
เมื่อน้อมจิตพิจารณาสภาวะธรรมได้ข้อชวนคิด..ให้สติว่า
“จงนำจิตไปสู่การปฏิบัติธรรม มิใช่นำพาจิตไปยึดติดผู้ปฏิบัติธรรม เพราะเมื่อเราหิวเอง ก็กินเอง ย่อมอิ่มเอง (จิต)ฯ”
อุทยานธรรมพระพุทธรูปอู่ทองอุดมทรัพย์
๘ ตุลาคม ๒๕๕๕